Wanneer een opdrachtgever bij de Vlaams Bouwmeester aanklopt voor begeleiding en bemiddeling van een kunstopdracht, stelt de kunstcel van het team een artistieke selectieprocedure voor waarbij enerzijds artistieke kwaliteit en anderzijds de creatie van een lokaal draagvlak centraal staan. Veel aandacht wordt besteed aan het evenwichtig samenstellen van een selectiecommissie. Hierin horen, naast opdrachtgever en architect, artistiek deskundige(n) thuis. Die laatste gaat op basis van een opdrachtformulering op zoek naar kunstenaars die binnen het kader en de intenties van de opdrachtgever het meest geschikt zijn om een voorstel te ontwikkelen. Meestal worden drie kunstenaars gevraagd om een artistiek basisconcept te ontwikkelen, tegen vergoeding. Voor het woon- en zorgcentrum ten Hove waren dat er vier: Kelly Schacht, het kunstenaarsduo Ivo Provoost & Simona Denicolai, Koen Van Mechelen en de uiteindelijk geselecteerde kunstenaar Wesley Meuris.
Wesley Meuris ging in op het creëren van ademruimte in één van de patio's van het nieuwe gebouwencomplex. Voor de grootste van de twee patio's creëerde hij wat hijzelf een "ideal garden" noemt. Centraal in het concept staat een ondiep zwembad met een zeer specifieke vorm. Hij is tot de ontwikkeling van dit voorstel gekomen vanuit zijn eigen artistiek onderzoek omtrent het domesticeren van bepaalde omgevingen. Vanuit de deconstructie van een artificiële omgeving voor water, in dit geval het gedomesticeerde water alias het "zwembad", wenst hij iets anders te construeren dat hij vooral als een perfecte plek wenst te beklemtonen.
Volgens Wesley Meuris kun je drie types zwembaden onderscheiden, een typologie die voortkomt uit drie soorten mensen die je in de omgeving van zwembaden vindt. De "hydrofillic" zijn mensen die van water houden en er op een sportieve manier van genieten. De "hydrophobic" zien het zwembad eerder als een vorm van sociaal contact waarbij het rechtstreeks contact met het water zoveel mogelijk geschuwd wordt. De "hydro opportunistics", ten slotte, zien het zwembad als een middel om hun doel te bereiken, namelijk hun status en imago opkrikken.
Het zwembad dat Wesley Meuris voor Ten Hove ontwierp, heeft een lyrische vorm. Het is bedoeld om bij rond te hangen, naar te kijken, om het sociaal contact te bevorderen en is bijgevolg bedoeld voor de twee laatste soorten zwembadgebruikers.
Met zijn kunstwerk geeft Wesley Meuris de zoektocht weer naar hoe hij in architectuur moet omgaan met het streven naar comfort. Voor hem is dit dan ook één van de constanten uit zijn oeuvre, als een rode draad die doorheen zijn werk loopt.
Het voorstel verraste de opdrachtgever door zijn eenvoud en door de sfeer die het in de patio en de instelling als geheel weet op te roepen. Het ontwerp slaagt erin het klassieke beeld van een rusthuis te doorbreken. Het krikt letterlijk de uitstraling van de instelling op, zoals met de sterrentoekenning bij hotels. Tegelijk trekt Wesley Meuris met deze ingreep de wereld van de bewoners open. Hij slaagt er in om zijn artistieke uitgangspunten op een evidente manier te verzoenen met wat een woon- en zorgcentrum nodig heeft.