In onze samenleving zijn beelden, door toedoen van opeenvolgende technische ontwikkelingen, steeds meer tot consumptie- en wegwerpartikelen herleid. Vooral door de uitvinding van de fotografie, de fotokopie, de computer en digitale procédés komen de integriteit en authenticiteit van beelden meer dan ooit onder druk te staan. Het oeuvre van Willem Oorebeek kan worden gelezen als een onderzoek naar hoe beelden zich onder die omstandigheden gedragen: hun kwetsbaarheid, hun overlevingskracht. Voor het Ellipsgebouw maakte hij een cyclus van negen wandtapijten. De keuze voor dit medium in een gebouw van de Vlaamse overheid is niet toevallig: onze streken waren eeuwenlang beroemd omwille van de productie van kostbare gobelins, die traditioneel werden ingezet om de politieke en economische kracht van gezagsdragers te onderstrepen. Oorebeek bracht de reeks wandtapijten niet samen in één representatieve ruimte, maar trok er een ‘spoor’ mee door diverse vergaderzalen op het gelijkvloers en het souterrain. Als bron voor de tapijten gebruikte de kunstenaar overwegend gevonden beelden van diverse oorsprong: kalenderbladen, een pagina uit een boek, tijdschriftcovers...