Aanvankelijk (rond 1960) werd een "cultuurcentrum" opgevat als een receptief centrum waar allerhande socio-culturele verenigingen in een goed uitgeruste neutrale gemeentelijke infrastructuur konden vergaderen, repeteren, tentoonstellingen en lessen organiseren. Vandaar ook de nadruk op de gediversifieerde infrastructuur: schouwburgzaal en/of polyvalente zalen, vergaderzalen, leskeuken en een foyer/cafetaria. Het nieuwste decreet (2001) legt aan de cultuurcentra volgende opdrachten op: ondersteuning van creatie, cultuurspreiding, verhoging van de culturele competentie/participatie, gemeenschapsvorming en verhoging van (ethnisch) culturele diversiteit.

De huidige infrastructuur van de 7 centra (Deurne, Wilrijk, Berchem, Luchtbal, Merksem, Sint-Andries en Berendrecht/Zandvliet Lillo)  is een amalgaam van gedeeltelijk nieuwbouw en vernieuwbouw.

De stad Antwerpen heeft de ambitie  een duidelijk herkenbaar netwerk van cultuurcentra uit te bouwen, waarbij deze centra als motor fungeren van het socio-culturele leven in de districten/wijken/buurten en/of in de grootstedelijke context. Deze maatschappelijke ambitie dient weerspiegeld te worden in het masterplan voor de vormgeving van de infrastructuur.

Het masterplan dient het product te zijn van een permanente dialoog tussen de driehoek gebruikers, bouwheer (bestuur en deskundige ambtenaren),  ontwerper.

In elk centrum moeten de nodige infrastructurele voorwaarden  gecreërd worden om zowel het receptieve als het eigen programmatorische  takenpakket optimaal te kunnen uitvoeren.

De opdracht omvat naargelang de specifieke noden van elk centrum een breed palet van ingrepen gaande van externe visuele herkenbaarheid, interne reorganisatie, signalisatie, opfrissing, aanpassing aan functionele, technische en veiligheidsnormen, toegankelijkheid in al zijn betekenissen, gezelligheid, comfort.